Puinduinrun 2017: winst ondanks 1000 traptreden

De Puinduinrun. In drie rondes zo’n 1000 traptreden omhoog. Ik ben geen fan van traplopen, toch sta ik al jaren aan de start. En dit jaar weer met succes!

Traplopen. Ik ben er niet voor gebouwd. Mijn beenspieren zijn vooral lang. Geschikt voor duurlopen over de weg of de atletiekbaan. Maar ik mis de korte, explosieve spierkracht die nodig is om een trap omhoog echt aan te vallen. Gelukkig heeft trap op gaan één groot voordeel. Je gaat ook weer naar beneden. En daar functioneren die lange benen van mij prima. Grote passen omlaag. Goed voor de snelheid en voor het herstel.

Start

Bij de start een beetje gespannen. Een titel verdedigen geeft net wat meer druk. Je kunt eigenlijk alleen nog maar tevreden zijn met hetzelfde resultaat, maar winnen gaat nooit vanzelf. Om mij heen zag ik twee bekende lopers die voor concurrentie konden zorgen. En wie weet welk (voor mij) onbekend talent nog meer zijn zinnen op deze wedstrijd heeft gezet.

Boem. Een gigantisch kanon gaf het startschot. En we stoven weg. Klein stukje vlak en dan direct een zanderige heuvel omhoog. Daarna een stukje zacht zand. Weer naar beneden en een scherpe bocht naar rechts. Daar, na zo’n 500 m, keek ik voor het eerst achterom… En zag ik tot mijn verbazing niemand. Een gat met de rest was geslagen.

De eerste trap

Op naar de eerste van de negen steile trappen. Eerste stukje vlug wat meters pakken, daarna tree voor tree in kleine stapjes omhoog. Bovenaan de trap veel publiek die fanatiek aan het aanmoedigen waren. Na de trap een relatief lang stuk naar beneden. Met veel traptreden in verschillende formaten, bochten en smalle paadjes. Omdat ik alle ruimte had stortte ik me naar beneden. Geconcentreerd waar ik m’n voet neerzette, maar verder niet te veel nadenken. Het leek op vliegen en voelde geweldig!

Parcoursrecord

Na nog twee trappen en wat klimmetjes kwam ik de eerste ronde door in iets onder de 12 minuten. De speaker was zodanig onder de indruk dat het schema van het parcoursrecord erbij werd gezocht. Dat staat op naam van topper Khalid Choukoud. Een eervolle vergelijking, maar natuurlijk niet realistisch.

Tweede ronde

De tweede ronde was zwaar. Je weet dat je hierna nog een ronde moet en bent lang niet meer zo fris als bij de start. Ik wist wel dat ik een voorsprong had, maar niet precies wat er achter me gebeurde. Het motto voor deze ronde was consolideren. Behouden de trap op, heel hard naar beneden en het vlakke gebruiken om te herstellen.

Elleboog in m’n gezicht

Op de derde trap van de tweede ronde gebeurde er nog iets vervelends. Een sporter die niet met de wedstrijd meedeed, maar het wel een goed idee vond om tijdens de run trappen op te sprinten, zag mij aankomen. Direct nadat ik de trap op ging kwam hij me achterna en halverwege haalde hij me in op een punt waar dat net niet paste. Het gevolg was een elleboog in mn gezicht. Ik vloeken en hij rende door. Bovenaan gekomen stortte ik me weer op de afdaling en daar liep hij op z’n gemak naar beneden. Weer behoorlijk in de weg. Ik duwde hem opzij en wenste hem nog een prettige middag (of iets anders). Vervelende onderbreking die wel zorgde voor een vers shot adrenaline!

De laatste ronde

Ronde drie was een stuk leuker. Het einde is in zicht en het is letterlijk trappen aftellen. Ik durfde omhoog weer aan te zetten. Naar beneden toe was het wel iets lastiger. Ik haalde ondertussen veel andere lopers in die nog met hun tweede ronde bezig waren. Die gingen zoveel mogelijk netjes opzij, maar het was toch behoorlijk slalommen.

Sneller dan vorig jaar

Laatste klimmetje gehad en dan is het nog zo’n 400 meter over het asfalt naar de finish. Ik wist dat m’n voorsprong groot genoeg was, maar zette toch nog even aan. Handen in de lucht en met een grote glimlach als winnaar over de streep. Precies 1 seconden sneller dan vorig jaar!

Na afloop nog de prijsuitreiking en met een originele Puinduinrun trofee in m’n tas tevreden naar huis.

Uitslagen Puinduinrun 2017

Bekijk hier alle uitslagen van de Puinduinrun 2017.

Videoverslag Puinduinrun 2017

Met dank aan Jos Ruiter voor de foto.