De wedstrijdspanning van een toeschouwer

Toen ik nog fit en vitaal was, vond ik het altijd erg leuk en spannend om wedstrijden te lopen. Het is voor mij een goede motivatie om te trainen en een graadmeter: ben ik vooruit gegaan? Ik probeer altijd een wedstrijd in het vooruitzicht te hebben. Stiekem ben ik best fanatiek, dus ga ik net wat harder als het ‘ergens om gaat’. Terwijl het natuurlijk eigenlijk helemaal nergens om gaat 🙂

De spanning die ik voel voor en tijdens een wedstrijd, voel ik in mindere mate ook wanneer ik als toeschouwer langs de kant sta. Ik wil er op tijd zijn en de meest strategische plek uitzoeken om te staan. Vooral als mijn broer meeloopt ben ik een tikkie zenuwachtig, omdat het dan wel een beetje ergens om gaat!

Vredesloop

Zo stond ik afgelopen weekend met mijn dochter in de buggy en twee (hardloop)vriendinnen te kijken bij de Vredesloop in mijn eigen stad Den Haag. Mijn broer, schoonzusje en de helft van mijn oude loopgroep deden mee aan de 10 km. Ik heb zelf twee keer meegedaan aan deze loop en heb er mijn PR op de 5 km gelopen, dus heb er een goed gevoel bij.

Als toeschouwer was het zaterdag ook geen straf. Het was heerlijk weer (al kan ik me voorstellen dat het voor de lopers wat warm was) en er hing een goede sfeer! We stonden aan de rand van de Scheveningse bosjes, naast een drumgroep, waar we de lopers drie keer konden zien. De eerste keer was vrij snel na de start en mijn broer lag toen al derde. Bij het volgende punt stond ik vol spanning op de motoren te wachten, het teken dat de kopgroep eraan komt. Ik hoop dan altijd als eerste het gestalte van mijn broer te zien verschijnen, maar derde is natuurlijk ook helemaal niet verkeerd!

Aandacht

Ik moest nog wel even wennen aan mijn nieuwe dubbelrol. Normaal kan ik alle aandacht op de lopers richten, maar nu was er een klein meisje bij dat mijn aandacht ook nodig had. De derde keer dat mijn broer naderde moest ik haar toch even laten staan in de buggy want het fietspad werd geblokkeerd. Ik rennen naar het parcours, KOM OP JEROEN!!! en snel weer terug waar mijn vriendin zich gelukkig over een huilende Lux ontfermd had… Oeps! Gelukkig was ze seconden later alweer aan het klappen en zwaaien naar de lopers!

Ik wil ook!

Natuurlijk kan ik niet naar zo’n wedstrijd kijken zonder te denken: ik wil ook weer! Mijn ongeduldigheid begint alweer op te spelen en het voor mezelf trainen gaat me niet snel genoeg. Daarom heb ik besloten vanaf deze week weer aan te sluiten bij een loopgroep van HAAG Atletiek. Het is nog niet mijn oude vertrouwde groep, maar wel een stap in de goede richting.

Ik maak me nog wel een beetje zorgen hoe ik trainen met de groep ga combineren met mijn nieuwe thuissituatie en werk, maar er is maar een manier om daar achter te komen. Hetzelfde geldt voor de vraag of ik het überhaupt wel al bij kan houden. Ik vermoed dat je daar de volgende keer meer over leest…